Kom niet aan mijn kinderen
De Telefilm Kom niet aan mijn kinderen is geïnspireerd op het waargebeurde verhaal van de ontvoering van de twee kinderen van Janneke Schoonhoven, die twee jaar streed om haar kinderen uit de macht van haar ex-man in Syrië terug te krijgen naar Nederland.
Augustus 2004. Hanne vertrouwt haar twee kinderen van 9 en 11 toe aan haar ex-man Nizar. Hij neemt ze mee voor een korte vakantie naar EuroDisney Parijs. Een paar dagen later krijgt Hanne een telefoontje van Nizar vanuit de Nederlandse ambassade in Damascus. Nizar vertelt dat hij naar Syrië heeft moeten vluchten, omdat hij bedreigd is. Hanne wil hem geloven, maar haar huidige man Bertus suggereert dat Nizar op deze manier probeert Hanne terug te krijgen, omdat het voor Nizar en zijn Syrische familie een schande is dat zijn vrouw van hem gescheiden is. Hanne vertrekt samen met Wouter, die ervaring met gestolen kinderen heeft, naar Damascus.
Dit is het begin van een hartverscheurende strijd van twee jaar om de kinderen terug naar Nederland te krijgen. Hanne komt er alleen voor te staan en raakt geconfronteerd met enorme dilemma’s en haar eigen gevoelens, die haar direct tegenover haar geliefden in Nederland zetten. Uiteindelijk realiseert ze zich dat ze zelf moet veranderen en dat er maar een echte manier is, om haar kinderen terug te krijgen. Daarvoor reist ze terug naar Damascus, in de hoop dat de kinderen zelf uit de greep van hun vader kunnen ontsnappen naar de ambassade.
Om de twee dagen wordt er in Nederland een kind ontvoerd. Veel kinderen zien hun moeder en familie nooit meer terug. Janneke Schoonhoven uit Oude Pekela is een van de weinigen die het dankzij haar strijd gelukt is om haar kinderen terug te krijgen. Heel Nederland volgde hoe haar kinderen met Minister Bot terugkwamen in Nederland nadat ze na hun ontvoering een half jaar in de Nederlandse ambassade in Syrië ondergedoken hadden gezeten. Janneke is daarmee het symbool van de hoop. Deze film probeert hiermee tevens aandacht te krijgen voor een ingewikkeld terugkerend probleem waar vele instanties machteloos blijven toekijken.
KRO – donderdag 9 september 2010
